The future is X

25 november 2019 was het de internationale dag voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen. Beide seksen kwamen samen op straat, hand in hand, om een duidelijk signaal te geven en de niet-aflatende stroom van geweld tegen vrouwen te veroordelen. Vastberaden liepen zowel man als vrouw in vrolijke T-shirts met het opschrift: ‘We should all be feminist!’ Want feminisme is een win-win voor alle partijen.

Het is ondertussen alweer meer dan twee maanden geleden en uiteraard: het geweld blijft voortbestaan.  

Het kan niet genoeg onder de aandacht gebracht worden. Elke dag is een dag dat erover gepraat moet worden. 

Als je bedenkt dat je als vrouw, globaal gezien, meer kans hebt om te overlijden of verminkt te worden door toedoen van een gewelddadige man dan door toedoen van kanker, drugs en oorlog tezamen, moet je jezelf toch vragen stellen.  

Dit is uiteraard wereldwijd gezien.  

‘Als we dit gegeven enkel op Europa projecteren valt het waarschijnlijk nog wel mee,’ hoor ik jullie denken, ‘Dan heb je sjans en mag je jezelf gelukkig prijzen dat het een op hol geslagen celgroei of een cardiaal infarct is dat je dooddoener wordt.’ 

Betekent dit dat we rustig achterover moeten zitten? Neen mensen: gezond eten, veel beweging, niet roken is de boodschap! Oeps, ik wijk af. 

We moeten de oorzaken van seksueel geweld aanpakken natuurlijk!

Onze regering belooft dat ze in de nabije toekomst ernstige pogingen wil ondernemen om de percentages een beetje naar beneden te brengen. 

Tststs, durf ambitieus te zijn mensen, geen flauwe excuses, geen “ja maar…” 

0% seksueel geweld moet de norm zijn!  

De aanvaarding dat er nog een aanzienlijk percentage vrouwen sowieso wél met seksuele intimidatie/geweld zal te maken hebben in de toekomst is onacceptabel.  

‘Tsja,’ hoor ik de sceptici onder ons denken, ‘de ideale wereld bestaat nu eenmaal niet.’ 

Beste ongelovige sceptici: misschien bestaat die wel, maar je hebt er ballen, zelfinzicht en moed voor nodig. Waarom de lat niet hoog leggen? 

 Een ideale wereld ontstaat niet zomaar uit het niets. Daar moet je aan werken. Een ideale, geweldloze wereld is toch een mooi plan, een prachtig doel. 

‘Wat zijn dan concrete oplossingen voor het stoppen van seksuele intimidatie?’ hoor ik je vragen.  

Je zou uiteraard kunnen argumenteren dat het onderdoen aan fysieke kracht de voornaamste reden is van deze wantoestanden.

Waarom de dames niet op gevechtstraining sturen? Klaar is kees, opgelost die handel. 

Of misschien kunnen we de strijd vanaf het prille begin al eerlijker maken en zorgen voor gelijke wapens. We geven vanaf 2020 bij elke ‘roze doos’ in de kraamkliniek: een fopspeen, pamper-bon, pepperspray en taser, levenslange garantie op de laatste.  

Natuurlijk zeg ik nu: ‘neen,’ zoals het een ware psycholoog betaamt. Het ligt uiteraard veel genuanceerder. 

Om iets te begrijpen van de patronen die nu spelen, moet je de oorsprong kennen. 

Laten we dus beginnen bij het begin. 

In de oertijd was fysieke spierkracht een onmisbaar teken van suprematie. Diegene die met de grootste spierballen kon rollen was de baas, stroopte de grootste prooien, sleurde de vruchtbaarste vrouw mee naar z’n grot of achter de struiken – de voorkeurlocatie blijft me onbekend – ging ongestoord z’n gang en kweekte erop los. Dit zorgde voor een sterk nageslacht en generatie na generatie werd iedereen die bezwaar opperde in de pan gehakt. 

Dit beviel die straffe mannetjes wel. Why change a winning team? Lekker mammoeten jagen, vrouwtjes pakken, ego aanscherpen en speertjes werpen.  

Maar neen, niet alles is slecht. Ook zij evolueren: ridderpakjes aantrekken (jaja, het is niet alles rozengeur en maneschijn: de harnassen bleken loodzwaar, maar dat droeg dan weer bij tot een sterk gestel om de weerbarstige deernes te overmeesteren) kruistochten aanvatten, vereerd worden door vrouw en kids, ongeacht vergrijp aan tal van bovengenoemde weerbarstige deernes.  

Je zou voor minder deze luxepositie verzekeren.

Bovendien werden er doorheen de geschiedenis nog enkele goden tegenaan gegooid. Ach, waarom niet, voor elk wat wils. Toegegeven, zelfs vrouwelijke goden kregen hun kans – veelal gekenmerkt door hun lepe listigheid en manipulatieve trekjes – maar over het algemeen bleven en blijven oppergoden overal ter wereld mannelijk. De sterveling in hoogste rang staat in contact met de goden. Deze uitverkorene (je raadt het al: een man) krijgt de heuglijke taak de boodschap naar de gewone mens door te sluizen.

Het was onweerlegbaar: god sprak en verkondigde zijn visie in naam van de mens (man). Een dame beschikkend over een gezonde portie zelfbehoud durfde niet anders dan god/manvrezend door het leven te gaan. De dames bestaan om voort te planten, de man te dienen, te behagen en toe te behoren. Wie kan een godheid nu tegenspreken?

Excuseer, ik voel een geeuwtje opkomen dus laten we een ferme sprong vooruitgaan want eerlijk: het is eeuwenlang een dode boel vanuit emancipatorisch standpunt. Het moet gezegd worden: de man verdedigt zijn verworven rechten met verve.  

Maar dan komt het moment dat we er niet meer onderuit kunnen. Langzaam maar zeker betekenen niet spieren macht en roem, maar verovert kennis en wetenschap onze wereldbol. En daar waar we qua spierkracht altijd achterop hinkelden, halen we nu verloren tijd in.  

En dat is eraan te merken; er is heel wat veranderd op onze blauwe planeet. Vrouwen eisen stemrecht en het recht op onderwijs.

Eureka! Vrouwenhoofdjes spatten niet uit elkaar bij het verwerven van kennis!

Langzaam maar zeker lopen aula’s vol met vrouwen. Ze eisen hun plaats en aandeel op in de maatschappij. Dit alles veroorzaakt een doorslaggevende kentering.  

Atheïsme kent z’n opkomst en niet toevallig daar waar vrouwen meer en meer vechten voor gelijke rechten en geciviliseerde omgang wat de heren betreft, merken we een ‘ontgoddelijking’ op. 

Al deze veranderingen doen het schoentje serieus knellen. Want onze aardbol wordt nog steeds overheerst door het op-mammoeten-jagen-geprogrammeerde brein. Krampachtig houden we ons vast aan generalisering wat gender betreft.

How Kamagra Soft Tabs work? Kamagra Soft Tabs are preferred by a massive range on line cialis of male population, only because the drug is easy to consume, especially for those who hate consuming tablets and feel difficulty in swallowing conventional forms of tablets. There are multiple house-holds where a broken car that buying cialis in uk has been damaged to the level of irreparability can be found. loved that best viagra in india Maintaining healthy cholesterol level is first suggestion of doctor when asked about treatment of sexual health troubles. It impairs arousal, sexual drive and the ability to achieve erection but you tend to ejaculate real soon after intercourse, you generic levitra online http://djpaulkom.tv/and-also-a-personal-game-core-much-too/ could be having premature ejaculation.

Onze media bulkt van beelden die vrouwen meer dan ooit in de ‘trofee’ modus duwen. Al op prille leeftijd beginnen meisjes te paraderen, flaneren in sexy kleren en leren ze dansjes ‘placeren’. Jammer genoeg betekent dit niets nieuws onder de zon. We blijven onze genderidentiteit duwen in dezelfde richting als eeuwen terug, weliswaar met een modern sausje maar niettemin een sausje dat ruikt naar mammoet.

Een maatschappij waarin vrouwen worden tentoongespreid als object dat ofwel bedekt ofwel ontbloot moet worden, doet onze emancipatie geen deugd en helpt ons zelfbeeld geen stap vooruit.   Vrouwen in alle culturen hebben geschreven en ongeschreven wetten over wat wel en niet kan als je buitenshuis komt.

Je wordt erop veroordeeld en uitgejouwd of nagefloten.

Hoe kan je vrouwelijkheid en sexy voorkomen of bescheiden ingetogenheid nog rijmen met gendergelijkheid?  Hoe valt feminisme te rijmen met een maatschappij waarin objectivering van de vrouw in alle culturen overal ter wereld hoogtij viert? 

We gaan er toch op vooruit hoor ik jullie denken. Maar zowel dames als heren worden nog steeds in hun rolpatronen geduwd.

Lang leve supersonisch ingerichte keukens waarin we ons een regelrechte prinses kunnen voelen, lang leve de gezonde kook-theorieën volgens de regels van Pascale, lang leve het moederschap, ultieme droom van elke vrouw, lang leve het perfecte zandlopermodel dat dankzij de nodige wetten van bovengenoemde Pascal, het nodige zweet, bloed, scalpels en tranen tot op late leeftijd een doel kan zijn… lang leve borstvoeding, want als onze hormonen opspelen sproeit de melk welig in het rond, en “goede mama’s vermijden de fles.”

Ook in de politiek tiert de mammoetspirit welig. Extreemrechts pleit voor de vrouw aan de haard, benadrukt dat kinderen bij hetero-koppels beter af zijn en wijst alles wat een ander kleurtje of geurtje heeft het liefst zonder pardon het land uit.

We moeten opnieuw een canon scanderen en we plaatsen religie op een hoge sokkel want alles wat heilig is, is onweerlegbaar, dus ook de suprematie van de man.

Alles wat vooruitgang en verandering betekent, wordt argwanend bekeken.

Neen, we moeten nu niet flauw worden, boys will be boys, girls will be toys and eventually mummies for suckling boys…

Een maatschappij waarin mannen schouderophalend mompelen: ‘Ach #MeToo, ze overdrijven een beetje’, helpt ons geen stap vooruit.

Een maatschappij waarin haantjesgedrag beloond wordt met schouderklopjes, een goedbetaalde job en een pronkwagen onder de kont helpt ons geen stap vooruit.

Een maatschappij waarin leiderschap zich vertaalt in luid roepen en primitief machtsvertoon helpt ons geen stap vooruit.

Een ‘grab‘m in the pussy’ mentaliteit helpt ons geen stap vooruit!

Het mammoetentijdperk zou toch reeds lang voorbij moeten zijn.

Een feitje: leiders worden de dag van vandaag nog steeds verkozen op basis van hun zelfvertrouwen en hun ego, niet op basis van hun leidinggevende kwaliteiten. Gek genoeg zijn goede leiders vaak minder vol van zichzelf. Een goede leider roept niet, een goede leider luistert. Een goede leider overschreeuwt anderen niet, een goede leider durft zichzelf in vraag te stellen.

Onze kijk op genderdifferentiatie is een rechtstreeks gevolg van eeuwenlange denkpatronen die onze breinen indoctrineren, beelden die ons worden ingeprent en gewoontes die ons worden ingefluisterd.  De wereld functioneert al eeuwenlang zo, dus wie zijn wij om dat te veranderen? We lijden allemaal, zowel man als vrouw, aan een bekend syndroom: angst voor het onbekende. Angst om de gevestigde waarden achter te laten en een nieuwe dimensie binnen te stappen.

Zolang we ervan uitgaan dat onze gedragingen inherent verbonden zijn met ons geslacht hoeven we ons niet druk te maken en blijven we lekker verder dobberen in onze poel van objectivering.

Maar als we onderkennen dat onze gedragingen en zelfinterpretatie in grote mate een gevolg zijn van inprenting en opvoeding, wordt het interessant. 

Dan kunnen we anders kijken naar onze kinderen en kunnen we stoppen hen gendereigenschappen toe te kennen nog voor ze de kans krijgen om in een bepaalde richting te groeien.

Het is hoog tijd is om onze blik te verruimen. Het is tijd voor de vrouw om al de aandacht en energie die ze focust op hoe ze eruit ziet te kanaliseren en …dan grijpen we de macht, nemen we de controle, veroveren de wereld…  

Tomorrow is Female!!!  

Power to the XX!!! 

Neen, we doen niet wat de heren deden, daar staan we boven…hoewel… 

Ok, grapje, niet panikeren heren (en dames) onder ons met het mammoetiaanse denkvermogen. Het is humor! Ja, ook vrouwen lachen al eens en eigenen zich het recht toe tot het maken van een denigrerend mopje zo nu en dan. 

Alles is met elkaar verbonden; elke schakel is een essentieel onderdeel waaraan je moet werken als je streeft naar een beter geheel. 

Er is één manier om op lange termijn een verandering op gang te brengen. We moeten onze kinderen een andere footprint meegeven.

Traag als een loodzware olietanker op volle zee proberen we de koers te veranderen.  Het typerende jongens- en meisjesspeelgoed is hopelijk binnen enkele jaren uit den boze.  

Het is tijd om te werken aan een make-over van het zelfbeeld dat wij onze kinderen meegeven, en daarmee ook een make-over van onszelf.  

Misschien zeg je binnen 50 jaar niet meer “hij” of “zij” en is identificatie op basis van gender discriminerend; zien we elkaar allemaal als “gewoon mens”, ongeacht gender, huidskleur of geaardheid. Wie weet? 

Misschien wordt in de toekomst het gegeven man/vrouw gewoon weggevaagd. De vraag is, wie of wat blijft er over?  

The future is XX natuurlijk! mwhahahahaaaaaaa!

Euhm, sorry, uiteraard gewoon X bedoel ik…