De wereld volgens meester Marcel – deeltijds kunstonderwijs anno 2019
Als laatstejaarsstudent aan het deeltijds kunstonderwijs wil ik toch even mijn verhaal kwijt. Deze week ging ik op zoek naar een nieuwe academie om mijn eindproject af te werken. Na 5 jaar was het een hele ontnuchtering. Natuurlijk wist ik reeds langer dat de dingen ‘een beetje fout’ lopen, maar alles wordt steeds met de mantel der liefde, of zullen we het de mantel der aanvaarding noemen, bedekt.
Meester Marcel ging in het midden van het schoollokaal staan en schraapte luidruchtig zijn keel.
’M’n beste studenten, verzamel rond mij, snel, ik heb een mededeling’, verkondigt hij met luide stem.
’Ik heb een grandioos, euhm, nee, sta me toe mezelf te corrigeren want ik ben te bescheiden: ik heb een spectacufabulastisch idee!!!’
‘Zomaar, vanuit het niets ontsproot in mijn geniale geest een meesterplan zoals enkel een creatieve uitzondering bedenken kan.’
‘Laten we een ‘wall of students’ creëren.’
Meester Marcel kijkt me een beetje vanuit de hoogte aan en een lach die ergens het midden houdt tussen hautain en geamuseerd kietelt zijn mondhoeken.
Heel de klas gaat: ‘OOOOh, en AAAAh, wat een fabuleus idee is er nu toch weer ontsproten uit het geniale meesterbrein van meneer Marcel.’
Meester Marcel grinnikt tevreden en wrijft over zijn voluptueuze buikje dat, net als zijn meesterbrein, lijkt te bulken van de meest onfrisse wantoestanden.
Meester Marcel maakt ons met wuivend handgebaar, als ware het een koninklijke groet, duidelijk dat we mogen beschikken.
Enkele minuten later tik ik bescheiden op meester Marcel’s schouder.
‘Euhm, meneer Marcel, sta me even toe, maar enkele weken geleden kwam ik met mijn voorstel om een ‘wall of rape’ te creëren, een beetje Marlene Dumas maar dan met andere technieken en met het thema ‘misbruik in België.’, ‘Als U nu ook ’n wall maakt op hetzelfde moment lijkt het voor de jury of ik m’n mosterd bij U haal.’
Meester Marcel glimlacht geamuseerd. ’Ja en??? Jouw ‘projectje’ heeft toch helemaal niets en niemand te maken met mijn wall of students?’
Misschien ben ik een beetje verward, als nietige amateurschilder/vrouw sla ik de bal waarschijnlijk compleet mis.
‘Weet je’, vervolg ik, ‘natuurlijk is dit een ander paar mouwen; ik zal mijn portretten vierkant maken, 50/50, allemaal even groot; als de twee muren dan tegenover elkaar hangen is dit inderdaad een geheel ander scenario.’
Meester Marcel kijkt plots naast me alsof, zomaar uit het niets, alweer een nieuw meesterplan zijn hersencellen tergt. Z’n blik wordt glazig, de ontroering van z’n eigen genialiteit bevochtigt z’n ogen.
‘Jongens, kom nog eens even hier, er volgt nog een mededeling’, roept hij.
De hele schildermeute schaart zich wederom gehoorzaam rond meester Marcel.
‘Laten we alle portretten 50/50 maken’, buldert hij triomfantelijk. ‘Of 40/40’, voegt hij er na een korte stilte aarzelend aan toe en kijkt me peinzend aan.
M’n hart, dat net een opstandig bokkensprongetje maakte van verontwaardiging, vlijt zich direct genoegzaam neer. 40/40 is uiteindelijk een toegeving.
Hij knijpt z’n oogjes tot spleetjes.
‘Neen, doe toch maar 50/50, dat is een mooier formaat’, gromt hij.
‘Wiens idee was het nu ook alweer?’
Ik doe haastig een stapje naar voren om m’n stem te laten horen.
Low fat meal helps side effects of viagra you to give more high performance. viagra for women Keep the medicine away from small children. Everyday there are millions of people all over the world. amerikabulteni.com cialis without prescription Some of them are: High Blood Pressure High Glucose level Enlargement of Prostrate Prostate cancer Obesity Medication Trauma. order cheap levitra‘Ach ja, het mijne natuurlijk, het mijne’, overdondert hij mijn schuchtere poging een geluid te produceren.
Boos pers ik m’n lippen op elkaar en begeef me stampvoetend richting schildersezel; boos op mezelf kwak ik een dikke klodder verf op m’n pallet.
Ik wend me tot een collega-schilder. ‘Dat was mijn idee, zijn versie erodeert toch wat ik hier doe, niet?’, vraag ik onzeker.
Melissa kijkt me medelevend aan. ‘Ach ja, laat Meneer Marcel maar; misschien kan je de titel van je project veranderen, een ander formaat kiezen?’
Ik bijt op m’n lip. Uiteraard moet ik dat doen, wie zou het in hemelsnaam in zijn of haar hoofd halen om de genialiteit van meester Marcel aan het wankelen te brengen.
Een groepje mannen kijkt me vanonder hun wenkbrauwen aan. Hebben ze mijn opruiende taal gehoord? Ik maak mezelf klein.
‘Een mentor dient toch een leerling te ondersteunen, niet te ondermijnen, toch?’ probeer ik tevergeefs.
Melissa haalt haar schouders op. ‘Het doet er niet toe, meneer Marcel is meneer Marcel, laat hem maar.’
‘Maar kind toch’, hoor ik meester Marcel enkele ‘ezels’ verder uithalen naar mijn vriendin Aneszka.
‘Jouw schilderijen doen me niets, ze zijn leeg, zo plat als een pladijs. Dat komt ervan als je enkel over schoenen en sjakoschen praat, dan komt er niets dan platte pannenkoek uit je mooie hoofdje.’
Meester Marcel kijkt haar quasi streng aan.
‘Ach, kom maar even met me mee schatje, ik heb enkele boeken met werk van Soutine en Kokochka bij, leer van hen hoe het moet; of beter nog, bestudeer de meesterwerken van meester Marcel, niets boven leren van de grootmeester hemzelf; het is een voorrecht dat jullie allemaal te beurt valt.’
Aneszka volgt hem met een trillende lip naar zijn bureau in de hoek. Daar bereikt haar zorgvuldig opgebouwde zelfvertrouwen alweer in recordtempo een dieptepunt.
Later bij de koffie lijkt meester Marcel helemaal in zijn nopjes, enkele deemoedige dames aan zijn zijde geschaard, schampende seksistische uitlatingen fulminerend in het kielzog van een handvol pensioengerechtigde heerschappen. Ze kunnen zijn grappen wel smaken. Terwijl ze hun hoofd breken over prangende maatschappelijke thema’s zoals de kleuren van onze beha’s, wordt de sfeer gezet. Enkele andere heren en dames verderop buigen ietwat gegeneerd het hoofd en laten het allemaal aan zich voorbijgaan.
De deemoedige dames lachen het hardst, trachtend in de gratie van meester Marcel te komen, hem en zichzelf bevestigend in laatdunkende ideeën over de dames. Hij mag hen dan wel als talentloos bestempelen, maar wel meester’s favoriet.
Misschien kan ik overstappen naar een andere academie, eentje met een vrouwelijke leerkracht misschien, dan is al die mannetjesputterij voorbij.
Na vier jaren denigrerend gedrag over borsten en billen en meisjes die neen zeggen – ‘maar eigenlijk wel willen’ – is dit misschien de druppel.
Ouwe mannenpraat over prikkelende zinnebeelden, het raakt me niet; maar van mijn werk blijf je af, dit is van mij!
Of misschien moet ik aan deze academie blijven en als een dolle mina alle bedenkelijke ideeën uit de weg ruimen, deze hele dynamiek met de grond gelijk maken en verder werken aan m’n project in de hoop het vrouwelijk geslacht tenminste hier, op deze 100 m2, te bevrijden van het mannelijk haantjesgedrag.
Meester Marcel, ik begrijp dat vrouwen je soms angst inboezemen en ik begrijp dat als je ons schatjes noemt, we minder gevaarlijk, minder bedreigend lijken. Helaas wordt ons hoofd niet leeg omdat je ons als leeghoofd behandelt. Integendeel, de onvrede groeit, en deze consistente pogingen om onze zelfwaarde te ondermijnen hebben uiteindelijk het omgekeerde effect.
We zullen ons verenigen, legers vormen en alle haantjes over dezelfde kam scheren tot ze geen kam meer hebben om over te scheren. Wij zullen…Excuseer, ik liet me even gaan in de rol van woeste feministe.
Alle gekheid op een stokje, meester Marcel, wees een man en behandel vrouwen als gelijke. Blijf van onze ideeën en onze eigenheid af en kijk eens goed in de spiegel; misschien is dat wat je ziet minder indrukwekkend dan je mateloze eigendunk.
Een leraar die continu het zelfvertrouwen van zijn leerlingen ondermijnt en met moeite de context leraar/leerling kan inschatten, is zijn titel nauwelijks waard. Hoewel het in mijn specifieke situatie over volwassenenonderwijs gaat is er nog steeds een leraar/leerling relatie. Ondermijnend gedrag zoals koosnaampjes keldert de zelfwaardering van een student. Hij/zij wordt in de 1ste plaats op het uiterlijk getaxeerd, daarna op z’n kunde. Als deze koosnaampjes enkel gebruikt worden voor een bepaald geslacht binnen een bepaalde leeftijdscategorie is het ronduit seksueel intimiderend gedrag, ook al wordt dit niet bewust ervaren door die studenten. Ik ben niet de eerste met deze klachten, maar hoop dat ik wel de laatste zal zijn. In overheidsdiensten lijken vaste benoemingen als in goddelijke stenen gegrift, en alle indiscreties worden weggeblazen door directie en personeel. In onze huidige maatschappij zijn zulke toestanden niet meer aanvaardbaar en vastgeroeste waarden dienen nodig opnieuw geëvalueerd te worden.