Mondmaskertjesmanie

Ik word wakker en een zachte zomerbries die zich door de kier van mijn raam naar binnen wurmt begroet me met een zachte streling over m’n wang. Een mooie dag ligt in het verschiet. De vogeltjes fluiten en het lijkt wel of de zon al haar stralen voor deze dag en voor mij bewaarde. 

Het gordijn danst zachtjes mee op voornoemd briesje en m’n hart voelt licht en dromerig. Ik rek mezelf uit als een luie, tevreden kat en gun mezelf de luxe om nog even te genieten deze laveloze onbezorgdheid.

Het knorren van m’n maag verbreekt de dromerige stilte echter als een groteske wanklank die de realiteit tot de orde roept. Ik beweeg mijn lome lichaam naar de koelkast en onderwerp deze aan een grondige inspectie. Maar hoezeer ik ook probeer de ondefinieerbare restanten als voedsel te beschouwen, het is een hopeloze zaak.

Leeg. De muizen hebben dit barre oord beslist al weken geleden met opgeheven snoet verlaten, verontwaardigd door zulke ontbering.

Opnieuw ontsnapt een onnatuurlijk geluid ergens ter hoogte van m’n navel. Het is tijd. Ik moet de feiten onder ogen zien en me buiten begeven om me te bevoorraden met een levensnoodzakelijk rantsoen.

Voorwaar geen eenvoudige opgave, maar als ik wil overleven, moet ik de vijand trotseren. Ik weiger het onderspit te delven.  Ten tijde van oorlog, bezetting en avondklokken dient men lichaam en geest te voeden zodat men als goed doorvoed mens de strijd kan aangaan.

Ik open de deur en het felle zonlicht doet m’n ogen knipperen. Ik voel me zoals een nachtdier zich moet voelen als het zich vergist en om twee uur ‘s middags z’n neus uit z’n holletje steekt. M’n eerste reflex is die van mijn denkbeeldig nachtdier. Ik sla de deur hard toe en druk me met m’n rug tegen de muur. M’n hart bonst en de adrenaline stroomt als een op hol geslagen kudde bizons door m’n bloed. De koelte van de stenen is het perfecte tegengewicht voor m’n oververhitte brein.  Ik haal diep adem en breng mezelf tot bedaren. Het kleine gevoeltje van geluk en onbezorgdheid dat me nog net verwarmde, is ondertussen volkomen verdwenen.  Angst kruipt onverbiddelijk in mijn lijf en maakt genadeloos korte metten met mijn lichtvoetige zijn.

Ik kijk in de spiegel die de muur van de gang siert, een voorwerp ter illustratie van m’n ijdelheid. De spiegel ziet eruit alsof ie klaar is voor een feest. De voorbije weken werd hij getooid met een veelheid van mondmaskertjes in alle kleuren en geuren – tsja, geuren, sommige werden jammerlijk genoeg niet in de was gegooid, een bewijs van mijn onkunde als degelijke huisvrouw – en ik kom tot de conclusie dat m’n spiegel lichtvoetiger door het leven gaat onder het gewicht van de mondmaskertjes dan ikzelf. 

Genoeg gezeverd. Ik kijk in de spiegel, recht m’n rug, trek m’n schouders naar achteren en smoor met een fris gewassen mondmasker al m’n irreële angsten.  Dit mondmasker beschermt me tegen agressors en vijanden; dit mondmasker zal de oorlog winnen tegen al het slechte en verdorven in de wereld dat onze levens bedreigt. Het maakt korte metten met verkrachters, broeikasgassen, snelle suikers en verkeersslachtoffers.

Daadkrachtige leiders beloven een mooie toekomst, een toekomst die enkel gewaarborgd wordt door het dragen van een mondmasker, een avondklok en controle over waar je gaat en hoe je jezelf beweegt. Grenzen worden gesloten en vrijheden worden afgenomen, maar ach, een vrije mens is ook niet alles, moet je maar denken. Een vals gevoel van vrijheid wordt ongemerkt ingeruild voor een vals gevoel van veiligheid. Bovendien is het virus onzichtbaar, het kan je ongemerkt overvallen en afmaken als een volleerd huurmoordenaar die zich voedt met de onwetendheid van onschuldige zieltjes.

Ik slik en het voelt alsof zich reeds een schare aan-elkaar-geklitte-corona-vermaledijde-virussen in mijn keel heeft verzameld en weigert m’n strottenhoofd te passeren. Zal ik toch nog maar een extra mondmaskertje aantrekken, gewoon, voor de zekerheid? Ach, beter teveel dan te weinig, overtuig ik mezelf en gooi vrolijk een met bloempjes getooid exemplaar bovenop m’n buff, sjaal, zakdoek en andere drie mondmaskers. Better safe than sorry!!!

Nu ben ik gewapend om veilig het slagveld te betreden. Twee straten verder trotseer ik m’n eerste tegenstander, netjes gemuilkorfd. Ik wandel verder en m’n angst voor deze gevaarlijke wereld lijkt plots niet meer gerechtvaardigd. Iedereen doet braaf wat werd verkondigd dus het valt wel …. NEEEE, plots zie ik hem daar staan, temidden van een gemaskerde bende.  Een niet-gemuilkorfd exemplaar heeft de euvele moed zich in het openbaar te begeven. Hel, Lucifer en rampspoed hebben zich in deze ongelovige genesteld…Snel, ik bel het noodnummer. Binnen de twee seconden is onze lokale ‘guardia civil’ ter plekke.

‘Neen,’ roept de bezetene. ‘Ik weiger het te dragen, nazi’s, hellevegen, hersenloze zombies die alle bevelen opvolgen die satan jullie ingeeft.’

Even staat de agent perplex; is hij nu de bezetene of is het de maskerloze?

Hij schudt z’n hoofd en ontdoet zich van dit onwelkome zaadje twijfel dat zich in z’n door testosteron aangedreven brein dreigt te ontpoppen door krachtdadig zijn pepperspray in het gezicht van de facial-naaktloper leeg te spuiten.

Deze fake-news-verkondiger zo snel mogelijk een halt toeroepen is wat hij moet doen.

Nog even goed natrappen op de ongehoorzame want niets is zo gevaarlijk voor terreurbewind als andere meningen dan diegene door de overheid ingegeven.

‘Krachtdadig optreden juichen wij toe!’ hoor ik omstanders in koor roepen, ‘dat zal hem leren, geen mondmasker dragen!’

Uiteraard is het niet de bedoeling dat onze ordehandhavers gaan peppersprayen en stampen als een hysterisch kind bij het niet volgen van de maatregelen die onze ‘niet-zo-democratisch-verkozen’ leiders treffen, maar smaad aan de politie en de vijand tart alle verbeelding (en voor alle duidelijkheid, blijf bij de les mensen, schijn bedriegt: onze vijand is niet de goedhartige, erop los trappende agent die even door de rooie ging – deze man is ons aller beschermer – ook al leiden we onze agenten op rustig te blijven bij beledigingen, een snuifje gericht geweld doet wonderen).

Historisch gezien is het ook een goede tactiek: bestraffen en voorbeelden stellen werkt en houdt ons in het gareel. Denk aan de gouden middeleeuwen: een schandpaaltje hier, een guillotientje daar, de massa werd er helemaal wild van. Ook de Romeinen waren er niet vies van. Die gooiden je voor de leeuwen temidden van een volle arena supporters. Dus mensen, hou op met klagen, de geschiedenis bewijst: het kan erger. Het doel rechtvaardigt de middelen.

Ik voel me een beetje draaierig: bloed is nu eenmaal iets dat me week maakt. Druppeltjes zweet parelen op m’n voorhoofd en banen zich een weg langs m’n slapen. M’n mondmaskers manifesteren zich ondertussen als een hoopje op elkaar geprakt, zompig warmtedeken en ik adem dieper en dieper om zuurstof naar binnen te zuigen. Helaas, de kleffe stofmassa blokkeert m’n neusgaten en ik kan nog net denken, had ik maar een mondmaskertje minder opgezet: maar ja, dan had corona me wel gepakt….

Ik word wakker en een persoon gehuld in een gouden halo staat over me heen gebogen. Zuurstof stroomt naar binnen en het lijkt wel of dezelfde heerlijke koele bries van deze ochtend opnieuw m’n neusgaten bereikt. De man straalt als een gouden god. Dan kom ik tot het besef dat m’n golden boy zich van m’n mondmaskers heeft ontdaan. Paniek slaat me om het hart en plots zie ik een straaltje bloed druppelen langs de slapen van m’n god… hij valt achterover. De stenigende massa lacht even tevreden bij het uitschakelen van mijn anonieme engel. Ik kijk beduusd. Hij droeg toch wel netjes zijn mondbedekking? Al snel kijkt de menigte vervaarlijk m’n richting uit, op zoek naar een volgende prooi. Gillend krabbel ik recht, graai m’n mondmaskers bij elkaar en probeer al struikelend naar de bosjes te rennen. Ik bescherm m’n hoofd met m’n armen tegen de rondsuizende projectielen en losgeslagen coronavirussen. ‘Neeen,’ roept een empathische omstaander, ‘zo erg is het niet. Tijdens de lockdown liepen we allen te fietsen en te joggen zonder mondmasker, we respecteerden gewoon de persoonlijke ruimte, en het virus verdween. Van Ranst verkondigde het zelf; we hebben het bij z’n nekvel! Dit is zinloos. Dit is een krampachtig

om-ter-strafste-maatregeltjes-hanteren om macht te bewijzen en een vals gevoel van veiligheid te geven. Het is gewoon idioot. Een mondmasker in open lucht is volstrekt belache…’

Hij wordt genadeloos verpletterd door de menigte.

‘Monster, maskerloze megalomane superbesmetter!’ roepen ze in koor. ‘Zonder mondmasker zijn we gedoemd. Het mondmasker is onze nieuwe god en alle problemen zullen verdwijnen als je erin gelooft. Blasfemie! Ketter! Verdwijn, scheer je weg, maak je uit de voeten!’

Rennend en struikelend bereik ik m’n voordeur. Met trillende vingers slaag ik erin deze te ontgrendelen en loop naar binnen. Trillend sta ik met m’n rug tegen de deur en hoor de stenen met doffe smakken op m’n arme deur belanden.

Potverdorie, denk ik geagiteerd, alweer een dag zonder eten in coronatijden….

Noot:

Voor diegene die zich afvragen hoe het verder ging met mijn anonieme engel, gouden god, moedig voorvechter voor de rechten van hen die flauwvallen onder de druk van de mondmaskertjesmanie…

Met piepende banden rijden de hulpdiensten met de zwaargewonde jongeman de eerste hulp binnen. De ambulanciers springen uit de wagen en roepen door hun megafoon: ‘Maak plaats, maak plaats’, en zetten in allerijl de nodige perimeters af rond de ambulance….

’Mogelijk megalomane superverspreider in aantocht…Neen, geen mond op mondbeademing wegens coronamaatregelen…wat zeg je, oeps, oei, het is te laat…’

Een moment stilte voor dit moedige coronaslachtoffer. Alweer een viriel jong mens die het slachtoffer werd van deze vreselijke vijand die de wereld teistert…En z’n longen zijn appelmoes…wat zeg je dokter, tot moes vertrappeld…tsja, corona he, het verwoest nu eenmaal de longen van jonge viriele mensen.